In 'Dear Diary' vertel ik jullie wat ik de afgelopen dagen gedaan heb. Ik vertel over mijn leven, dingen waar ik mee zit, positieve en negatieve dingen. Maar ik schrijf vooral over mijn dromen, want waar dient een dagboek anders voor?
Heb je soms ook dat ene speciale gevoel, als je, na twee lange maanden school, de schoolpoort uitloopt met je beste vriendin, de krokusvakantie tegemoet? Je voelt je zo vrij, alsof je helemaal in je eentje door een groot veld met gras en bloemen loopt. Met naast je een beekje die helderblauw water naar de andere kant van de wereld vervoert, en op je hoofd een kroon gemaakt van bloemen. Terwijl het zonlicht op je rug schijnt, ben je zachtjes aan het neuriën. Je gaat op de oever van het beekje zitten en drinkt van het heldere water. Het smaakt heerlijk. Een blauw vogeltje komt naast je zitten. Je sluit je ogen en het enige wat je nog hoort is het kabbelende beekje en het gefluit van het vogeltje.
Vreemd genoeg heb ik dat gevoel niet. Ik heb meer het gevoel dat ik opgesloten zit in een veel te klein kooitje, waar ik pas na een week weer uitmag. Gelukkig zitten er nog gaten in het kooitje, zodat ik nog wat kan praten met de mensen rond me heen. Maar het is niet genoeg. Het is niet dat ik niet hou van vakantie, maar ik kan gewoon niét zonder sociale contacten, ofzo. En nee, facebook is geen optie. Nu denk je vast dat ik de hele vakantie in de zetel ga liggen mopperen, verlangend naar school. Nee, zo is het niet. Het is niet de school zelf die ik mis, maar het gevoel om vrienden rondom je te hebben. En natuurlijk kan ik afspreken met iedereen die ik maar wil, maar het is niet compleet. Er zijn zo van die mensen waarmee ik nooit -maar dan ook nooit- zou mee afspreken, maar die ik toch op een vreemde manier nodig heb.
Zijn er mensen die mij begrijpen?
'Do you ever feel as if life is moving too fast? I do.'
 |
| 'She decided to free herself, dance into the wind, create a new language. And birds fluttered around her, writing "yes" into the sky. |
Vreemd genoeg heb ik dat gevoel niet. Ik heb meer het gevoel dat ik opgesloten zit in een veel te klein kooitje, waar ik pas na een week weer uitmag. Gelukkig zitten er nog gaten in het kooitje, zodat ik nog wat kan praten met de mensen rond me heen. Maar het is niet genoeg. Het is niet dat ik niet hou van vakantie, maar ik kan gewoon niét zonder sociale contacten, ofzo. En nee, facebook is geen optie. Nu denk je vast dat ik de hele vakantie in de zetel ga liggen mopperen, verlangend naar school. Nee, zo is het niet. Het is niet de school zelf die ik mis, maar het gevoel om vrienden rondom je te hebben. En natuurlijk kan ik afspreken met iedereen die ik maar wil, maar het is niet compleet. Er zijn zo van die mensen waarmee ik nooit -maar dan ook nooit- zou mee afspreken, maar die ik toch op een vreemde manier nodig heb.
Zijn er mensen die mij begrijpen?
'Do you ever feel as if life is moving too fast? I do.'
Ik denk dat ik er vanmiddag maar even uitga. Even buiten komen zal me goed doen, haha. (:
En een plan opstellen voor wat ik deze vakantie zoal ga doen zou misschien ook niet slecht zijn...
Wat gaan jullie doen de komende week?
